တေန႔ေသာအခါ ထိုင္ေငးရင္ း အေတြ း ပင္လယ္က ျဖတ္တိုက္လိုက္တဲ့
ေလေတြက အင္တာနက္ေပၚေရာက္လာၾကတယ္ ။
အဆံုးအစမရွိတဲ့ ဟိုးအေ၀းမွာ ဘာေတြရွိပါလိမ့္ ။
သဲေသာင္ျပင္ေပၚေရးျခစ္မိတဲ့ ပံုရိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကလည္း
တပံုျပီးတပံု ေပ်ာက္ပ်က္သြား မ်ားလွေပါ့ ။ ကိုယ့္ကိုေတာင္ဘယ္ေန႔
လာတိုက္စား ေမ်ာပါသြားမလဲ ဒီလိုပဲ ေစာင့္စားေနရတာ
ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ေၾကာက္ရမွန္းလည္းမသိေတာ့ ။
အတိတ္ကိုျပန္ေတြးတိုင္း မယံုႏိုင္စရာအမွားေတြက ကိုယ့္မ်က္နွာကို
ကိုယ္ျပန္မၾကည့္ရဲ ။ အဆိုးဆံုးက မွားတာမဟုတ္ အမွားကိုသိလ်က္နဲ႔
ျပင္မႏိုင္တာေတြေလ ။ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေတြနဲ႔အတူ တလႈပ္လႈပ္ေမ်ာပါ
ေနတဲ့ အတၱေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္အာ႐ံုျပဳရင္ း မျမဲတာလည္းသိလ်က္နဲ႔
ေပ်ာက္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္တၾကီး ပူေလာင္ေနမိတယ္ ။
ပင္လယ္ျပင္ကတိုက္ခတ္လာတဲ့တဏွာေလ ေတြကို တ႐ိႈက္မက္မက္ ႐ႈ႐ိႈက္ရင္ း
ခႏၶာထဲမွာ အကုသိုလ္ေတြ ေလးလံလာတာသတိထားမိတယ္ ။
တခ်က္ခ်က္လင္းလက္လာတဲ့ အသိတရားဥာဏ္ပညာအလင္းေတြကို
အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္အစား အားတက္သေရာ ေက်ာခိုင္းမ်က္ႏွာလႊဲေနမိတုန္း။
ဥကၠာငယ္ဆိုတာကို ပီျပင္သထက္ပီျပင္ေအာင္ထုဆစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔
မႈန္ရီေ၀၀ါး မထင္မရွား တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွာကို
ထိုင္ၾကည့္႐ံုကလြဲျပီး ငါဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ ။ အဲဒါကိုစဥ္းစားတုန္း
ဆည္းဆာခ်ိန္ကနီးလာတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႔ အဆံုးအစမထင္တဲ့သံသရာမွာ …..
ေမ်ာပါရင္း ငါမသိလိုက္တဲ့ ငါ့အတၱေတြက ငါ့ကိုေစစားတာခံရင္း
ခံရင္း ….။ ငါဟာ ဘယ္အထိဆက္မွားေနဦးမွာလဲ……………….။
